Μια εμπειρια ακομη λοιπον,ενα ποτηρι δηλητηριο ζωη..

Δυστυχως επεσα μεσα στις εκτιμησεις μου για το ματς με την Αργεντινη(δες προηγουμενη αναρτηση με τιτλο Σχολια).

Παλι φοβηθηκαμε να ανοιξουμε την πιεση μας σ ολο το γηπεδο εναντιον μιας καλης ομαδας(οπως με ΗΠΑ και ΙΣΠΑΝΙΑ)και αφησαμε να παιχτει το ματς στο 5-5 που οι αντιπαλοι ειχαν μεγαλυτερη εμπειρια και προσωπικοτητα.

Θα πρεπε να ρισκαρουμε πιεζοντας ωστε να γινουν πολλες επιθεσεις,αρα πολλα τρεξιματα,μεγαλυτερη φθορα των Αργεντινων ετσι ωστε στα τελευταια λεπτα να χουμε μεγαλυτερη τυχη.

Τελος δεν μπορω να καταλαβω την επιθετικη ατολμια στο παιχνιδι των ΠΑΠΑΛΟΥΚΑ και ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ στα μεγαλα ματς.
Αυτο το κολλημα με την πασα σε περιπτωσεις που ειναι ελευθεροι για σουτ,ειναι πλεον αναγνωρισιμο απ ολους και ακυρωνει την αξια τους,αφου παιζουν μονοδιαστατα..
Οφειλουν να εξελιξουν το παιχνιδι τους με νεα στοιχεια,αφου αλλωστε ετσι παιζεται..κανω κατι,ο αντιπαλος με διαβαζει και απαντα,εγω βρισκω κατι αλλο κ.ο.κ..